نامه ی دهم

.... نامه ام را خوانده بودی؟..... نامه ی دهم. .... .؟ نامه های شماره دارمن. نامه هايي که هر ده تايشان انگار يکی بودند. هفت و هشت را با هم و نه و ده را هم با هم ..... تو هفت و هشت را هرگز نديدی. نخواندی. .... باز نشده ..... و يازدهمين، که آخرين هم بود تنها يک کارت بود. کارت تبريک. کارتی که تو هرگز نگرفتی. ---- بهت نداده بود. فکر کرده بود تبريک گفتن من به تو شگون ندارد گمانمي من براي همه بهتر است......... می بينی. حتی حق نداشتم به تو تبريک بگويم. دو ماه و ده نامه. 17 سال سکوت…..

من تنها يک نامه از تو گرفتم. يک نامه. -. يک نامه ی. که ندارمش. با عکسها و نوشته های قديمی ......... يک نامه که بيشتر به ...مي مانست. و بوی مصلحتی دروغين می داد. وضعف.

نامه ی دهم همينجاست. امروز داشتم کشوهاي كمد شركت را مرتب می کردم و چشمم خورد بهش. خدايا هفده سال هم عمری است ها.من اين نامه را 9سال پيش نوشتم چقدر می شود جوان بود. ساده و احساساتی. می توان از هم گسيخت. می شود تب داشت. تب. انگار صد سال گذشته است. صد سال .... صد سال تهی.

بگذريم از اين قصه ی بيهوده ... همه ی اينها را علی رغم تمايلم اينجا نوشتم تا سر آخر شعری از مولوی را (چند بيت کم دارد البته) نوشته بودم اينجا بياورم ... کاش دوستانم تنها اين شعر را بخوانند و نه نوشته های مرا.

گفتا که " کيست بر در؟" گفتم: " کمين غلامت"
گفتــا " چه کـار داری؟" گفتم: " مهـا! سلامت"

گفتا که: " چنــد رانی؟" گفتم که: " تا بخوانی"
گفتا که: "چند جـوشی؟" گفتم که: "تا قیامت"

گفتــا: " بــرای دعـــوی قاضی گواه خواهــد"
گفتــم: " گـــواه اشکـــم، زردی رخ عـلامـت"

گفتا: " که بود همراه؟" گفتم: "خيالت ای شه"
گفتا: "که خوانـدت اينجا؟" گفتم که: "بوی جامت"

گفتـا: " چه عـزم داری؟" گفتم: " وفا و يــاری"
گفتا: "ز من چه خواهی؟" گفتم که: "لطف عامت"

گفتا: "کجاست ايمن؟" گفتم: "که زهد و تقوا"
گفتـا که: " زهد چبود ؟" گفتم: " ره سلامت"

گفتا: "کجاست آفت؟" گفتم: "به کوی عشقت"
گفتــا که: "چونی آنجا؟" گفتم: " در استقامت"

خامُـش! که گر بگويـم من نکتــه های او را
از خـويشتــن بر آيي، نی در بُــود نه بـامت